Anna Maria Luisa

Rodolfo Sivireo's filosofie was dat kunst nooit een oorlogstrofee mag zijn die een museum in een vreemd land moet opleuken, maar altijd onverbrekelijk verbonden moet zijn aan het land van oorsprong.

Lang voor zijn tijd was dit ook de visie van Anna Maria Luisa, al dacht zij niet alleen aan oorlogsbuit, maar ook aan toeeigening na vruchtgebruik.

In 1737, na het overlijden van haar jongste broer, Gian Gastone, stelde Anna Maria Luisa de' Medici haar testament op. Zij was de laatst levende erfgenaam van het regerende huis de'Medici, maar mocht omdat zij vrouw was de troon niet overnemen en er waren geen mannelijke erfgenamen meer. Alcoholmisbruik, ziekten en interesse in het eigen geslacht hadden de Medici onvruchtbaar gemaakt en hadden het geslacht doen uitsterven.
Politiek gekonkel in Europa bepaalde dat de Habsburg Lotharingen de troon van Toscane over moesten nemen. Om te voorkomen, dat de Oostenrijkers behalve de troon zich meer toeeigenden, liet Anna Maria Luisa in een familie pact vastleggen dat alle rijkdommen van de de'Medici in de Florence en in Toscane moesten blijven ter versiering van de staat, ten behoeve van het volk en om de interesse van buitenlanders aan te trekken. Dank zij haar is de stad nog zo vol van alle kunst, maar ondanks haar is er in de loop van de tijd toch nog veel gestolen ter opfleuring van musea en slaapkamers in het buitenland.

Er zijn twee personen geweest in de geschiedenis die het pact van Anna Maria Luisa aan de laars lapten; Napoleon en Hitler. Napoleon nam niet alleen de leeuw van het San Marco plein in Venetie mee, maar ook verschillende meesterstukken uit Florence en over Hitler had ik het in mijn vorige blog (klik voor vorige blog).

Anna Maria Luisa was in 1717 teruggekomen in Florence nadat haar echtgenoot Johan Willem van de Palts, Keurvorst van Dusseldorf was overleden. In haar eigen stad heeft ze gewoond tot zij zelf in 1743 overleed aan borstkanker. Ik herdenk altijd ook deze fantastiche vrouw bij de Pink Ribbon awareness! Ze ligt begraven in de cripte van de San Lorenzo bij de rest van haar familie.

In Florence is het stukje Lungarno (Arno kade) onder de Uffizi naar haar genoemd en achter de San Lorenzo kerk staat,helaas bijna verborgen, haar monument.

de Pink Ribbon site

Van Rudolph naar Rodolfo

De foto van de geredde telescoop van Galileo (klik voor de blog) deed mijn broer Rudolph mij een aantal foto's sturen. Een jongetje in oorlogstijd met twee enorme flessen wijn, een enorme Rembrandt op een oude truck en de lijkwade van Turijn in een kistje.

Ik antwoordde hem met onder andere deze foto van 'Pallas en de Centaur' van Botticelli bij een wagen vol geladen met schilderijen:

Deze foto is gemaakt tijdens de Tweede Wereld Oorlog in Alto Adige, waar dit schilderij, dat in de Uffizi hoort naar toe werd gebracht door de Duitse Kunstschutz. Deze organisatie was opgericht ter bescherming van meesterwerken tegen de geallieerde bombardementen, maar gaf de Duisters ook de vrijheid om de schilderijen en beelden te brengen waar ze wilden en er dus ook mee aan de haal te gaan. Hitler en Goering hadden ambitieuze verlanglijstjes. Zo had Goering een Tiziano, de Danae afkomstig uit Napels, in zijn slaapkamer hangen die hij in 1944 voor zijn verjaardag had gekregen. Na de wapenstilstand van september 1943, hoorde Alto Adige nog tot het Reich en van daar uit was het transport naar Nazi slaapkamers makkelijk geregeld.

Het roven van kostbaarheden tijdens oorlogen is zo oud als de geschiedenis en met de opkomst van het Nazisme en het Fascisme werd er vòòr de oorlog al rekening mee gehouden door een Florentijn, Rodolfo Siviero.

In '34 trad deze kunstliefhebber, -verzamelaar en -criticus bij de Italiaanse geheime dienst om informatie in te winnen over de op hande zijnde invasie in Oostenrijk en in '37 verhuisde hij zelfs naar Duitsland met een studiebeurs als dekmantel.Vanaf het begin heeft hij alle aankopen van de Nazi's in Italie bijgehouden en toen tijdens de bezetting de Duitsers schilderijen en beelden gingen verplaatsen, om welke reden dan ook, volgde hij ze op de voet.

Beticht van collaboratie, maar ondertussen ondergronds werkend ten behoeve van de collecties van de Italiaanse musea, leest zijn levensverhaal als een jongensboek. Na de oorlog wordt hij aangesteld als hoofd van de interministeriele commissie voor het terugvinden van de kunst. Hij reist de hele wereld rond, leidt diplomatieke missies en heeft succes. Niet alleen de 'Pallas en de Centaur' van Botticelli hangt dankzij zijn inzet weer in de Uffizi, maar de Danae van Tiziano weer in Napels en zo zijn nog meer dan 600 werken gerepatrieerd.

Siviero, Rodolfo Siviero

Op eigen verzoek is in Florence in zijn voormalig woonhuis een klein museum ingericht, waar zijn niet oninteressante, zeer gevarieerde kunstcollectie te zien is, maar ook allemaal objecten die getuigen van Siviero's veel bewogen leven. Schilderijen van zijn vrienden De Chirico en Annigoni (met opdacht: aan mijn oude vriend Rodolfo Siviero), zijn studeerkamer vol met catalogi van alle kunstveilingendie hij bezocht en zijn koffer met stickers van de Holland Amerika lijn en van prachtige hotels in New York.

De site van het Casa Siviero (engels)

Het museum is open op zaterdag (hele dag), zondag en maandag (van 10.00 tot 13.00 uur). Na een bezoek aan het museum is het leuk om even door de wijk San Nicolò te wandelen en bij Fuori Porta te lunchen, een enoteca vlak buiten de stadsmuur, althans het stukje van de muur van Arnolfo uit de 13e eeuw dat nog bestaat.

De site van Enoteca Fuori Porta (italiaans)

Telescoop

Gisteravond was zo'n avond waardoor ik zo blij ben hier in Toscane te wonen. Een vriend van mij vroeg me mee naar een etentje met een cludje vrienden "kom nou, ik heb 3 kilo vis gekocht". De vrienden waren allemaal nog veel ouder dan ik, maar het was zo fantastisch, het eten, de voortdurende staande brindisi op alles, het gezelschap, de onderwerpen van gesprek, de grappen, de muziek.

klik hier om ook even naar Stan Getz te luisteren 

Het gezelschap was als in een boek. De heer des huizes verbouwt olijven (olie zo groen als Eau Sauvage) op zijn enorme terrein op een heuvel aan de rand van de stad van waar je bijna Porta Romana kunt aanraken. Een prins met snor en muts op, die vertelde 800 overhemden te bezitten, 60 corduroy broeken in alle kleuren en 16 cashmirjassen en nog veel meer. Zijn vrouw, een amerikaanse vertaalster van boeken, catalogi en juridische teksten. De prins en zijn vrouw hadden samen de 3 kilo vis gekookt. Ansjovis met lenteuitjes, ingelegde olijven met groene tomaten en gedroogde tomaten, sepia aan het spit, makreel van de gril, een lasagna met brocoli, zalm, mosselen en een roux gemaakt met 6 scholfiletjes, zalmmoten van de gril en tiramisu toe. De gril was de open haard, zo'n echte, waar je bijna in kan staan, met de broodoven ernaast.

Dan was er nog een heel vriendelijk stel, waarvan de man veel lachte en de vrouw, in de 60, zo nu en dan een jointje op stak. En naast mij zat een man die vertelde Galileo Galilei te zijn toen ik hem vroeg waar ik hem van kende.

Hij leidt kinderen rond in het Museum Galileo Galilei, gekleed als de wetenschapper zelf. Een van de thematische rondeidingen die hij doet gaat over de telescoop van Galilei en hoe deze invloed heeft gehad op het leven van deze uitvinder, maar ook op ons aller begrip Heelal.

Ik vertelde hem dat er helaas nooit aanvragen voor rondleidingen in het museum zijn, want de collectie is prachtig, maar dat ik in de kerk van Santa Croce altijd even stil sta bij het graf van G.G. en een van de dingen waar ik dan over vertel is de foto van Maria Luisa Bonelli, directrice van het Museo della Storia della Scienza, zoals het museum voorheen heette, bij de overstroming in 1966. Zij heeft de Telescoop van Galileo gered en op de foto koesert ze hem als een baby.

Site van het Museum Galileo 

Retro of Vintage?

Terwijl de kunstwereld de laatste maanden in Florence bezig is geweest met het proberen op te lossen van een oud mysterie rond Leonardo da Vinci is in de mode een ontwerp van deze grote 16e eeuwse artiest tot leven gebracht.

Het mysterie gaat over de enorme fresco 'la Battagla di Anghiari' die Leonardo in 1503 schilderde in de Salone dei 500, de grote audientiezaal van Palazzo Vecchio. Het was een meesterwerk, dat blijkt uit de schetsen van Leonardo die overgebleven zijn en de kopien van onder andere Rubens.

60 jaar later heeft echter de grote Vasari, de architect van de Uffizi, de muren van de zaal overgeschilderd om er een groot eerbetoon aan Cosimo I van de maken. Nu wordt uitgezocht wat er gebeurd is met het werk van Leonardo met gebruik van ultramoderne technieken. Spannend en controversieel, want mag het werk van Vasari onder de onderzoeken lijden?

Het is weer een mysterie rond Leonardo, zoals met de Monalisa, Het laatste avondmaal, de geschriften en al zijn ontdekkingen. Misschien kent u ze, de fantastische modellen die gebouwd zijn aan de hand van de ontwerpen van 500 jaar geleden. In Vinci is het museum recentelijk opnieuw geopend, waar deze modellen te zien zijn. Erg de moeite waard, vooral met kinderen!

Halverwege de vorige eeuw zijn in een bibliotheek vergeten ontwerpen van Leonardo herontdekt van een tas en die handtas is nu in productie genomen. In productie, dat wil zeggen, in een beperkte oplage van 99 stuks, met de hand gemaakt van het fijnste kalfsleer, met borduursel in leer en afwerking in messing onder de naam 'Pretiosa', die Leonardo in 1497 aan de tas gaf.

Het modehuis Gherardini dat de tas maakt heeft een bijzondere band met Leonardo, Lisa Gherardini zat hoogstwaarschijnlijk ooit model voor Leonardo als de Gioconda, de Monalisa. Vorige week beleefde de tas haar wereldprimiere in Florence ter ere van Pitti Uomo en Pitti W en in februari start de verkoop. De prijs is nog niet bekend...

klik hier voor de site van Gherardini

klik hier voor de site het Museum Leonardo in Vinci

Een mooi filmpje van National Geographic over de fresco van Leonardo

Een schipbreuk en een ezelsbruggetje

Het gezonken cruiseschip voor de kust van het eiland Giglio in het Toscaanse archipel doet me al de hele dag dat vreselijke lied van Celine Dion voor de film Titanic zingen en ik krijg het maar niet uit mijn hoofd.

Een afschuwelijke ramp, een menselijke fout, te veel slachtoffers, een schuldige die met naam en toenaam in de kranten wordt genoemd, ecologische schade die nog niet te meten is en economische schade, want wie wil er nu nog op een cruise of op vakantie naar Giglio?

Een Nederlands bedrijf is ingeschakeld bij de berging van het schip, ik voel me van de weeromstuit heel Nederlands. Ik leer ook een nieuw woord, scialuppa di salvataggio, reddingssloep.

Scialuppa (fon. sjaloepa) betekent sloep. Een nautische term die afstamt van het Nederlands, weer voel ik me heel Nederlands!

Van veel woorden weet ik nog hoe ik ze heb geleerd en in welk verband. Dat helpt vaak met het onthouden, al kunnen mijn ezelsbruggetjes tot genante situaties leiden. Het woord voor schipbreuk, naufragio, leerde ik tijdens het bestuderen van de familie de'Medici.

Pietro Il Fatuo, oftewel Falende Peter, oudste zoon van Lorenzo il Magnifico, stierf bij een naufragio op de rivier de Garigliano.

Pietro was als eerstgeborene de gedoodverfde opvolger van zijn vader. Aan hem werden als kind de meest belangrijke leraren, waaronder Poliziano, toegewezen om hem voor te bereiden op zijn taak. Maar hij was arrogant en duidelijk niet geschikt voor zijn rol. Dit werd helemaal duidelijk toen het zo ver was. Hij bleek niet in staat de internationale vrede te handhaven, koos verkeerde bondgenoten, werd tegengewerkt door Savonarola, werd als verrader afgeschilderd, was oorzaak van grote opstanden in Florence en een plundering van Palazzo Medici in Via Larga en uiteindelijk het verbannen van zijn tak van de familie uit Florence.

Na de verbanning raakte hij betrokken bij de oorlogen tussen Frankrijk en Spanje en tijdens het verplaatsen van de troepen zonk zijn veel te zwaar beladen schip, waarbij hij om het leven kwam. Hij is een van de weinige Medici die niet in het complex van de San Lorenzo begraven is.

Er is een wijnproducent uit Florence die, onder andere, witte wijnen maakt met de Ansonica druif die op het eiland Giglio verbouwd wordt: de Cicala, de Gigliese en de Bugia. Over hem en de oorsprong van deze bijzondere namen een volgende keer meer...

Azienda Agricola Testamata

Castello di vincigliata

http://www.castellodivincigliata.it/

Een feest en een legende...

Het was me weer het avondje wel en heerlijk Florence by night!
Het eerste wat opviel was 'Luci e Ombre'. Het spektakel duurt tot 15 januari en bestaat uit een dagelijks van kleur veranderende laserstraal die de Campanile van Santa Croce verbindt met Campanile van Giotto, de toren van Palazzo Vecchio en Forte Belvedere. Gisteravond was de kleur groen.

Daarna was het een rondje langs de events van de avond. Overal was wel iets te doen, in elke kunstgallerie of winkel was een feestje aan de gang. Zo waren we even bij Ducci aan de Lungarno Corsini, een winkel die helaas gaat sluiten, maar nu nog met een uitverkoop bezig is die nog wel even gaat duren. Ik heb mijn oog laten vallen op (en aan mijn verlanglijstje toegevoegd) de mappen met oude foto's van Allinari. De familie Allinari waren fotografie pioniers die alles vastgelegden op foto. Deze foto's zijn onder andere heel belangrijk geweest bij het herconstrueren van de stad na de enorme schade die de Duitsers hebben gemaakt op 4 augustus 1944.

Als laatste waren we in het Palazzo Budini-Gattai voor het feest van Maggiolino en Vogue, automodellen en fotomodellen, videoshows, ultrahippe Pitti Uomo bezoekers en Florentijnen die uitgenodigd waren door PR goeroe Moreschina Fabbricotti. Een prachtig paleis met een prachtige tuin, van waar je de koepel van de Accademia kunt zien waaronder de David staat.

Palazzo Budini-Gattai, voorheen bekend als Palazzo Grifoni is het enige in zijn soort in Florence. Het is het enige paleis dat gebouwd is met rode bakstenen en daarom Romeins aandoet. Het staat op een van mijn lievelingspleinen van de stad: het Piazza della SS Annunziata. Een prachtig symmetrisch opgebouwd plein dat ook bekend is vanwege de Ospedale degli Innocenti. Midden op het plein staat het ruiterstandbeeld van Giambologna van Ferdinando I, die vanaf zijn paard naar een raam van Palazzo Grifoni kijkt, waarvan het luik al sinds eeuwen halfopen staat.

De legende:

De echte reden waarom het luik altijd open staat is een mooi verhaal. Het gaat over een pas getrouwde, jonge vrouw die vanuit dat raam haar echtgenoot uitzwaait die voor Florence ten strijde moet trekken. Zij wacht jaren op haar geliefde man, hoogst waarschijnlijk met een borduurwerkje, voor dat raam. Tevergeefs, hij komt nooit meer terug. Als na haar dood iemand probeert het luik te sluiten, steekt er opeens een mini orkaan op in de kamer. Voor de zekerheid is toen besloten het luik maar altijd open te laten staan.

Op het plein een fijn hotel, gerund door de familie Budini-Gattai:

De Loggiata dei Serviti.

Piazza SS. Annunziata 3

Florence

Tel. +39.055.289592

www.loggiatodeiservitihotel.it

Echte Pitti

Vandaag het echt begonnen: Pitti Uomo 81, de 81ste versie van de Mannenmode beurs die twee keer per jaar Florence omtovert tot het middelpunt van de wereld van fashion en fashionista's. De stad wordt overgenomen door de mode, de merken, de modemensen. Kijken en bekeken worden. Alle etalages zijn extra opgedoft en het lijkt wel of de hele stad glamorous is geworden. Nog meer goed geklede mensen dan gewoon en nu lopen ze ook nog alsof de sidewalk catwalk geworden is.

De Nederlanders vallen op, omdat het er heel veel zijn, omdat ze tot in de kleinste details verzorgd zijn(hier en daar toch nog die ongepoetste schoen), maar ook vanwege hun air: de stad c'est moi!

Ik word erg vrolijk van de beurs, vanwege het spectacel, de rijen voor de winkels, de mensen om naar te kijken, maar ook omdat er dan oude bekenden uit Nederland overkomen en natuurlijk de feestjes! Vier dagen van events, parties, aperitivi, vernisages, glamour. Ook de Florentijnen hebben er zin in. 'Zien we elkaar tijdens Pitti?' wordt er gevraagd door vriendinnen en bekenden. Vanavond ga ik ook een rondje maken.

Eerst voel ik het toch mijn taak om even te wijzen op de geschiedenis. Waarom Pitti? Waarom heet dit event naar de familie Pitti die in de 16e eeuw failliet ging omdat ze probeerden de familie de'Medici voorbij te streven in rijkdom?

Luca Pitti, een aartsrivaal van de'Medici, liet een paleis bouwen aan de overkant van de Arno dat imposanter moest worden dan het Palazzo Medici in Via Larga (nu Via Cavour). Alles moest groter en mooier, van de stenen in de façade tot en met de ramen. Maar het koste de familie zoveel geld dat in 1464 de bouw stil gelegd werd uiteindelijk in 1549 het paleis verkocht aan, kers op de taart van de schande: de familie de' Medici. Het paleis is altijd Palazzo Pitti blijven heten, ook al lijkt het in niets meer op het Renaissance paleis wat het ten tijde van de verkoop was. De'Medici zijn het gaan vertimmeren en aanpassen aan hun smaak en behoeften, verdiepingen zijn toegevoegd, zijvleugels, een binnenplaats en een park. Sinds halverwege de vorige eeuw is het niet meer bewoond maar huist het maar liefst acht verschillende musea; van de Galleria Pallatina tot en met de Boboli tuinen. Aan de overkant van het plein hangt op een hoek het familiewapen van de Pitti's, een symbool van de vergane glorie.

In 1951 wordt de eerste modeshow in Florence georganiseerd in de Sala Bianca van het Palazzo. Het is het begin van de boom van de Italiaanse industrie en vooral de modeindustrie, het beroemde 'Made in Italy'. Van modeshow werd het modebeurs en in de jaren '70 bood het terrein rond de Fortezza di Basso meer ruimte en mogelijkheden.

De naam Pitti bleef nu ook weer.

Palazzo Pitti

Nog een Pitti:

Tegenover Palazzo Pitti is een fijne wijnbar 'Pitti Gola e Cantina', met een hoge toog met krukken (een haak voor je tas) en kleine tafeltjes om te eten. De keuken is goed en de wijnen zijn fantastisch, duidelijk gesorteerd in hoge boekenkasten, Rosso Toscano, Chianti Classico, Riserva en Bianco Toscano. Bij de winterse kou past goed een Brunello di Montalcino 'Il Colle' uit 2004. Heerlijk.

Pitti Gola e Cantina

Piazza Pitti 16, Firenze

tel: +39.055.2698387

...la Befana vien di notte

con le scarpe tutte rotte

col cappello alla romana

viva viva la Befana...

(De Befana komt 's nachts

met haar helemaal kapotte schoenen

Met haar Romeinse hoed

Lang leve de Befana)

Zo kent elke Italiaan het versje, ook al wordt eigenlijk alleen de eerste regel gebruikt. Een goede vriend van mij (ja, die ene die in de zaak van het 'Monster' heeft moeten getuigen) wist nog een echte oude Toscaanse versie:

...la befana sù pe' poggi

la m'ha detto che veniva oggi

con le scarpe tutte rotte

la m'ha detto che vien di notte...

(De befana langs de heuvels

ze zeggen dat ze vandaag komt

Met haar helemaal kapotte schoenen

ze zeggen dat ze 's nachts komt)

De Befana is, welk liedje je ook zingt, een oude heks op kapotte schoenen. Vaak wordt ze afgebeeld met een bezem, maar de echte loopt over de daken met haar ezel en laat kleine kadootjes en snoepjes door de schoorsteen vallen in de sok die de kinderen aan de haard hebben opgehangen. Voor het ezeltje ligt wat hooi klaar en voor de Befana een glaasje wijn. Stoute kinderen krijgen niets, alleen een stukje houtskool.

Het idee klinkt bekend, de angst van de kinderen ook en de manier waarop die angst door de ouders werd gebruikt was hetzelfde als in Nederland. Een zwarte Piet of een oude heks over het dak, de roe of een stuk houtskool, allemaal doodeng!

De Befana was ooit hèt belangrijkste verwenmoment voor Italiaanse kinderen, zoals Sinterklaas dat in Nederland was, maar de Kerstman heeft ook hier belangrijk terrein gewonnen. Toch bestaat ze nog steeds en is de Befana een feestdag die de kerstvakantie afsluit. Vanaf nu wordt alles weer normaal.

Maar, de Kerstman is een derivaat van onze Sinterklaas en de kleur rood is niet vanwege de sponsoring door Coca Cola, maar gewoon een afleiding van de rode koormantel van de bisschop. Santa Claus is Sint Nicolaas!

De Befana komt van iets anders. Haar naam is afgeleid van Epifania, driekoningen, 6 januari, de dag dat de drie wijzen uit het oosten met hun geschenken bij het kindje Jezus aankomen. Haar verschijning als oude heks symboliseert het oude jaar dat voorbij is. Op naar een nieuw jaar, een nieuwe oogst!

De mooiste theorie van haar herkomst is het verhaal van de drie wijzen, op zoek naar het kindeke, die aankomen bij een oude vrouw en haar de weg willen vragen, maar zij jaagt hen weg van haar huis. Het oude vrouwtje wordt achteraf door schuldgevoel overmand en besluit de mannen te volgen, met medeneming van een zak met snoepjes en cadeautjes voor het kindje. Onderweg laat ze bij elk huis iets achter uit angst het echte kindeke over te slaan en nu nog steeds is ze op zoek.....

Gentile da Fabriano: Adorazione dei Magi (Uffizi, Firenze)

Het Monster

Vanochtend tijdens mijn dagelijkse wandeling met mijn hond over steeds hetzelfde laantje stopte ik voor de zoveelste keer om een foto te maken van het altijd fantastische landschap.

Aan de andere kant van het dal liggen de Badia a Passignano, ten zuiden San Donato in Poggio en nog verder zelfs kun je Panzano zien liggen. Hoe mooi is het, ook vandaag en hoeveel is er wel niet over te vertellen. De Val di Pesa tijdens de middeleeuwen, de renaissance, de tweede wereldoorlog, de wijn... Er is inspiratie genoeg.

Dan komt er heel hard een auto aanrijden met een oud mannetje er in. Hij kijkt grimmig zoals vele oude mannetjes hier en ik moet, met mijn excuses voor dit hoogstwaarschijnlijk ontzettend lieve oude opaatje, toch even aan 'het monster' denken.

Vlak voor Kerstmis had ik het weer even te pakken en heb ik, ten koste van al mijn nagels een paar avonden achter elkaar op Fox Crime een film en een documentaire over het Monster van Florence gekeken.

Nog steeds wordt er regelmatig gesproken over het Monster dat tussen 1968 en 1985 acht dubbele moorden pleegde, allemaal jonge stelletjes en bijna allemaal tijdens een romantisch rendez-vous. Nog steeds staat iedereen klaar om zijn of haar theorie uit de doeken te doen en nog steeds weet iedereen het beter.

De eerste keer dat ik met het Monster in aanraking kwam, dat wil zeggen, de nasleep van het Monster, was toen ik net in Italie woonde. Wij zaten voor 6 maanden in het huis van vrienden vlakbij San Casciano en een keer toen ik wachtte tot het gigantische hek van hun gigantische terrein automatisch openging werd ik aangesproken door een man die daar met zijn auto langs de weg stond geparkeerd. Of ik iets gehoord had.

Iets gehoord had? Nee, ik had niets gehoord. Bij navraag bleek dat vlak voor dat hek in 1985 het laatste stelletje is vermoord, twee jonge Fransen, op vakantie in een tentje. In 1985 zat ik nog op school in Utrecht en nu was het 2001 en schrok ik een beetje van deze rare vraag.

Een vriend van mij heeft een keer tijdens het jarendurende proces moeten getuigen, een ander kende een van de weduwen van een van de daders en in de loop der jaren heb ik heel veel angstaanjagende verhalen aangehoord. Bij mij in de buurt staat al jaren een prachtige oude boerderij leeg, niet te verkopen omdat het huis iets te maken heeft met de satanische riten en secten die volgens de theorien met de moorden te maken hebben. Conspiracy Theory à la grande, maar elke keer als ik er iets over hoor of lees, voel ik de rillingen over mijn rug.

Meters boeken zijn er over het Monster en de mededaders geschreven, de 'compagni di merenda', zoals een van hen het groepje simpele boeren noemde. (Compagni di merenda zou in Nederland de jongens van de snackbar zijn, maar in Italie is een merenda het equivalent van een Kinder Surprise Ei en dus een beetje een te onschuldige naam voor deze satanische bende.)
Twee jaar geleden is het zoveelste boek over de affaire uitgekomen,The Monster of Florence, geschreven door een Amerikaanse misdaadschrijver in samenwerking met een journalist van de Nazione. De filmrechten zijn verkocht, de film is gemaakt en volgend jaar kunnen we George Cloony als de schrijver/onderzoeker in actie zien. Eindelijk een boek wat veel uitlegt, alle feiten op een rij, ook veel interessants over de algemene geschiedenis van het gebied, maar het mysterie is nog steeds huiveringwekkend en onopgelost.....